Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi przeanalizował wpływ zmiany art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym na ewentualne nowelizowanie studiów uwarunkowań. Do 18 listopada 2015 r. obowiązywała bowiem ograniczona zawartość wskazanego przepisu ustawy planistycznej. W drodze zmiany został on rozbudowany w kierunku obowiązku uwzględnienia w ramach uwarunkowań dotyczących potrzeb i możliwości rozwoju gminy bilansu terenów przeznaczonych pod zabudowę.

Sąd stwierdził (za orzecznictwem NSA), że w przypadku uchwalenia zmiany studium jedynie dla części obszaru gminy, nie jest konieczne określanie w studium potrzeb i możliwości rozwoju gminy poprzez sporządzenie analiz i bilansu dla całej gminy, skoro zmiana dotyczyła tylko części jej obszaru (tak też NSA w wyroku z 20 listopada 2017 r., sygn. akt II OSK 2908/16) – oczywiście jeśli mamy do czynienia ze studium wydanym przy obowiązywaniu dawnego przepisu. W związku z tym WSA podkreślił, że inaczej sytuacja będzie wyglądać w przypadkach, gdy studium, jako całość, będzie uchwalane już w czasie obowiązywania znowelizowanych przepisów – wtedy do jego zmian konieczne jest stosowanie wymogów, do których nawiązuje art. 9 ust. 3a ustawy planistycznej.

W sprawie rozpoznawanej przez Sąd sporna uchwała wprowadzała zmiany do obowiązującego studium, przyjętego w 2001 r. – i tylko dla części obszaru gminy. Stąd też w rozpatrywanym przypadku nie można było uznać, że gmina musiała opracowywać bilans terenów przeznaczonych pod zabudowę dla całej gminy, który powinien podlegać rygorom art. 10 ust. 5 u.p.z.p. (czego oczekiwał Wojewoda) – stwierdził Sąd.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 11 lutego 2021 r., II SA/Ol 962/20

Źródło: CBOSA