W przypadku stwierdzenia niezgodności między wynikającym z projektu budowlanego zamierzeniem inwestycyjnym, a ustaleniami planu miejscowego, przepis art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego upoważnia i obliguje właściwy organ administracji architektoniczno-budowlanej do wydania decyzji o odmowie udzielenia pozwolenia na budowę.

Co do zasady, art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego odnosi się do wad materialnych przedłożonej przez inwestora dokumentacji, a więc takich, które mogą być sprawdzane i dostrzeżone na etapie analiz merytorycznych dokonywanych przez organ po wszczęciu postępowania. Gdy zatem organ stwierdzi niezgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, przepis art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego ma zastosowanie. Tryb ten umożliwia inwestorowi doprowadzenie do zgodności projektu z ustaleniami planu. Jednak wtedy, gdy takie doprowadzenie nie jest możliwe, z uwagi na zasadniczą sprzeczność planowych robót z planem, organ jest uprawniony i zobowiązany do odmowy udzielenia pozwolenia na te roboty, na podstawie art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego, bez wyczerpywania trybu określonego w art. 35 ust. 3. Nie można od organu wymagać aby wzywał inwestora do usunięcia braku nieusuwalnego.

Wyrok NSA z dnia 16 października 2020 r., sygn. akt: II OSK 729/18