Sąd nie podzielił wykładni, zgodnie z którą konieczną przesłanką nabycia prawa użytkowania nieruchomości zajmowanej przez rodzinny ogród działkowy stanowiłaby legalna, wynikająca z decyzji, lokalizacja ogrodu działkowego na tej nieruchomości – inaczej mówiąc: tylko objęcie tej nieruchomości decyzją o lokalizacji ogrodu działkowego umożliwiałoby nabycie jej prawa użytkowania. Dlaczego?
Zdaniem Sądu prezentowane stanowisko stanowiłoby nieuprawnioną nadinterpretację przepisów, która odwołuje się nadto do pozaustawowych przesłanek, tj. przyjęcia przez organ odwoławczy, że o nieruchomości zajmowanej przez rodzinny ogród działkowy, w rozumieniu art. 75 ust. 6 ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych, można mówić w sytuacji, gdy zajęcie nieruchomości wynika z aktu prawnego wyznaczającego działki gruntów na utworzenie i funkcjonowanie ogrodu. W ocenie WSA dostrzec należy, że przepis art. 75 ust. 1 ustawy swym zakresem przedmiotowym obejmuje nieruchomość stanowiącą własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, do której stowarzyszenie ogrodowe prowadzące rodzinny ogród działkowy nie może wykazać tytułu prawnego, a w art. 75 ust. 6 ustawy mowa jest natomiast o nabyciu prawa użytkowania nieruchomości zajętej przez ogród działkowy. Według Wojewódzkiego Sądu interpretacja tych przepisów powinna odbywać się z uwzględnieniem celu ustawy, jakim w tym przypadku jest uregulowanie sytuacji prawnej gruntów zajmowanych przez rodzinne ogrody działkowe oraz zapewnienie stowarzyszeniom ogrodowym tytułu prawnego do tych gruntów.
Jak przypomniał WSA, wskazane przepisy służą regulacji stanów prawnych i usankcjonowaniu stanów faktycznych istniejących na gruntach Skarbu Państwa i jednostek samorządu terytorialnego, związanych z funkcjonowaniem na nieruchomościach rodzinnych ogrodów działkowych. Wobec tego zwrot „zlokalizowanego” użyty przez ustawodawcę w art. 75 ust. 1 ustawy w odniesieniu do rodzinnego ogrodu działkowego nie może zdaniem Sądu być rozumiany jako stanowiący podstawę do wywiedzenia dodatkowej, koniecznej przesłanki nabycia prawa użytkowania nieruchomości, w postaci objęcia nieruchomości aktem lokalizacji. Sąd zaznaczył, że w powszechnym rozumieniu lokalizacja oznacza miejsce, w którym coś się znajduje i określa położenie, a w art. 75 ust. 1 ustawy ustawodawca nie wskazał na lokalizację w znaczeniu prawnym, jako wynikającą z określonego aktu prawnego – i dlatego użyte w tym przepisie pojęcie lokalizacji wiązać należy z faktycznym umiejscowieniem i funkcjonowaniem rodzinnego ogrodu działkowego. Zdaniem WSA taka wykładnia tego sformułowania pozostaje w związku funkcjonalnym z regulacją art. 76 ust. 1 pkt 4 ustawy, który jako negatywną przesłankę wydania decyzji na podstawie art. 75 ust. 1 ustawy wskazuje zajęcie nieruchomości przez rodzinny ogród działkowy, który posiadał ustaloną lokalizację w dniu wejścia w życie ustawy z 6 maja 1981 r. o pracowniczych ogrodach działkowych lub na podstawie art. 11 ust. 3 lub art. 33 tej ustawy stał się ogrodem stałym.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 19 listopada 2020 r., II SA/Op 233/20
Źródło: CBOSA
