Tytułowa teza wynika z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, który stwierdził, że wprowadzenie w planie miejscowym zasad nasadzeń kompensacyjnych (w wypadku zamiaru usuwania drzew) stanowi naruszenie art. 15 ust. 2 i ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 83a, art. 83d ust. 2 i art. 84 ustawy o ochronie przyrody.

Sąd zgodził się ze Skarżącym co do tego, że w świetle art. 83 ust. 1 i 3 ustawy o ochronie przyrody, nakaz posadzenia nowych drzew w miejsce usuniętych może, ale nie musi być zawarty w decyzji zezwalającej na wycinkę drzew. Uprawnienie dotyczące ustanowienia tego nakazu lub od jego odstąpienia, związane jest z odrębnym postępowaniem administracyjnym, w którym uprawnione organy rozstrzygają w zakresie dotyczącym uzyskania zezwolenia na wycięcie drzew – i to tym organom, czyli wójtowi, burmistrzowi albo prezydentowi miasta przysługuje sporne uprawnienie, a nie organowi uchwałodawczemu – podkreślił WSA. Sąd wskazał przy tym, że z dyspozycji art. 83c ust. 3 ustawy o ochronie przyrody wynika, że wydanie zezwolenia na usunięcie drzew może (a więc nie musi) być uzależnione od nasadzeń zastępczych. Stąd też – jak zaznaczył WSA – w orzecznictwie wskazywano, że problematyka ochrony zadrzewień, w tym obowiązku dokonywania ewentualnych kompensacyjnych nasadzeń albo przesadzeń, została wyczerpująco uregulowana w ustawie o ochronie przyrody i jako taka nie mieści się w zakresie upoważnienia ustawowego z art. 15 ust. 2 i 3 u.p.z.p., a w konsekwencji nie może być powielana, modyfikowana, dookreślana ani uzupełniana w planie miejscowym uchwalonym przez gminę.

Wojewódzki Sąd zauważył również, że mimo uchwalenia miejscowego planu przepisy ustawy o ochronie przyrody wciąż znajdowałyby zastosowanie wprost – jako przepisy wyższego rzędu nad prawem miejscowym.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 10 listopada 2020 r., II SA/Bk 369/20

Źródło: CBOSA