Tytułowa teza wynika z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, który przychylił się do argumentacji Wojewody, na podstawie której stwierdził on nieważność pewnych postanowień zawartych w uchwale Rady Miejskiej w sprawie uchwalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Wojewoda stwierdził w rozstrzygnięciu nadzorczym, że kontrolowana uchwała naruszała art. 10 ust. 1 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 104 ust. 1 ustawy – Prawo geologiczne i górnicze, które stanowią o tym, że w studium uwzględnia się obszary i tereny górnicze. Jak przypomniał Sąd, zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 5 Prawa geologicznego i górniczego obszarem górniczym jest przestrzeń, w granicach której przedsiębiorca jest uprawniony do wydobywania kopaliny, podziemnego bezzbiornikowego magazynowania substancji, podziemnego składowania odpadów, podziemnego składowania dwutlenku węgla oraz prowadzenia robót górniczych niezbędnych do wykonywania koncesji. Według zaś art. 6 ust. 1 pkt 15 Prawa geologicznego i górniczego terenem górniczym jest przestrzeń objęta przewidywanymi szkodliwymi wpływami robót górniczych zakładu górniczego.

W ocenie Sądu, na podstawie powyższych regulacji, Wojewoda prawidłowo wywiódł, że ustawodawca formułując definicję legalną obszaru górniczego jednoznacznie określił możliwość prowadzenia przez przedsiębiorcę eksploatacji m.in. złóż kopalin tylko w granicach obszaru górniczego. Tymczasem Gmina – jako kierunek zmian zagospodarowania przestrzennego – dopuściła możliwość eksploatacji złóż poza takim obszarem, a mianowicie na terenie górniczym, który stanowi wyłącznie strefę negatywnego oddziaływania zakładu górniczego. Na tej podstawie umożliwiono w studium eksploatację na terenie górniczym – na gruntach rolnych i leśnych; Sąd podkreślił przy tym, że na terenach tych nie udokumentowano jednak jak dotąd złóż kopalin.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 13 października 2020 r., II SA/Op 248/20

Źródło: CBOSA