Teza zawarta w tytule wynika z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, który do zarzutu w tym zakresie odniósł się podczas weryfikacji prawidłowości udzielenia pozwolenia na budowę. W omawianej sprawie głównym zarzutem było to, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dla zabudowy wielorodzinnej ustalono wysokość II kondygnacji nadziemnych (zgodnie z oznaczeniem na rysunku planu) – bez określenia maksymalnej wysokości zabudowy mierzonej w metrach nad poziomem terenu i formy zadaszenia budynków.
Sąd jednak przypomniał o tym, że art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie narzuca tego, w jaki sposób wysokość zabudowy powinna być określona w planie miejscowym, a stosownych regulacji w tym przedmiocie nie zawiera również rozporządzenie Ministra Infrastruktury w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Jak zauważył WSA, terminem ,,kondygnacja nadziemna" posłużono się natomiast na gruncie przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie – w przepisach tych m.in. wprowadzono pojęcie tego terminu (§ 3 pkt 18), a także wykorzystano go przy określaniu sposobu mierzenia wysokości budynku (§ 6) oraz podziale budynków mieszkalnych na grupy wysokości, dokonanym w celu określenia wymagań technicznych i użytkowych tych budynków (§ 8). Zdaniem Sądu należało zatem uznać, że w odniesieniu do budynków podanie liczby kondygnacji nadziemnych spełnia warunek określenia w planie miejscowym maksymalnej wysokości zabudowy, o którym mowa w art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wojewódzki Sąd dodał także, że w § 72 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, określono (w metrach) minimalną wysokość pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi z uwzględnieniem sposobu ich użytkowania.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 23 września 2020 r., II SA/Bd 212/19
Źródło: CBOSA