Nawet jeśli Spółka nie wykonuje zadań publicznych, to sam fakt dysponowania przez nią majątkiem publicznym czyni ją podmiotem zobowiązanym do udostępniania informacji publicznej. W świetle art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej przesłanka gospodarowania majątkiem publicznym jest bowiem autonomiczna względem wykonywania zadań publicznych dla uznania podmiotu za zobowiązany do udostępniania informacji w trybie ustawy. Irrelewantne prawnie pozostaje przy tym w sprawie to, że zobowiązany podmiot jest spółką prawa handlowego – brzmi teza wyroku WSA w Gdańsku z dnia 13 listopada 2019 r., sygn. akt: II SA/Gd 413/19.

Podkreślić należy, że z uwagi na fakt, że wyłącznymi udziałowcami Spółki są podmioty publiczne, w tym jednostki samorządu terytorialnego, to nie można uznać, że majątek Spółki ze względu na sposób jego powstania i wielkość udziałów nie zachował charakteru majątku publicznego a sposób jego wykorzystania ma być wyłączony spod kontroli. Ze względów celowościowych zasadne jest traktowanie w ten sam sposób wszystkich spółek, które dysponują mieniem publicznym. Majątek tych podmiotów, jeśli idzie o informację publiczną powinien podlegać takim samym zasadom transparentności i społecznego nadzoru jak majątek będący własnością podmiotów określonych w art. 4 ust. 1 ustawy.

Co do zasady, informacja o majątku, którym dysponują zarówno władze publiczne, podmioty realizujące zadania publiczne, jak i dysponujące majątkiem publicznym, podlega udostępnieniu stronie zainteresowanej, zaś kontrahenci zawieranych przez te podmioty umów muszą liczyć się z tym, że korzystanie ze środków publicznych w ramach tychże umów (w jakikolwiek sposób lub formie) podlegać może także społecznej kontroli, wykonywanej w trybie ustawy. W orzecznictwie przyjmuje się, że umowy najmu zawarte przez spółkę wykonującą zadania publiczne lub gospodarującą mieniem publicznym, zwłaszcza której jedynym udziałowcem jest podmiot publiczny, stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 5 lit. c, d) i e) ustawy. Zawierają bowiem informację o gospodarowaniu (wykorzystaniu) majątkiem publicznym. Zagadnienie podmiotu zawierającego umowy pozostaje bez znaczenia dla uznania ich za informację publiczną, jeżeli odnoszą się do sprawy publicznej jaką jest kwestia gospodarowania majątkiem publicznym.