Zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności pobytem stałym jest zamieszkiwanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania. Wskazać należy, że za miejsce stałego pobytu uznaje się miejsce, w którym dana osoba stale realizuje swoje podstawowe funkcje życiowe. Przesłanki stanowiące przyczyny przebywania danej osoby na stałe w konkretnym lokalu, mogą mieć w poszczególnych przypadkach różną postać lub częstotliwość, co może wiązać się z sytuacją życiową danej osoby, np. z nauką, zdobywaniem kwalifikacji zawodowych wymagających wyjazdu za granicę, wyjazdem do pracy. Wieloaspektowość stanu przebywania na stałe w danym lokalu prowadzi do wniosku, iż sam fakt przejściowej nieobecności, czy też występowanie dłuższego okresu fizycznej nieobecności w miejscu stałego zameldowania nie mogą stanowić podstawy do przyjęcia, że doszło do opuszczenia stałego pobytu.

O istnieniu przesłanki opuszczenia, czy też nie opuszczenia miejsca stałego pobytu w sposób trwały, można mówić wtedy, gdy całokształt zachowań zainteresowanej osoby będzie wskazywał, iż lokal, w którym była na stałe zameldowana jest nadal miejscem koncentracji jej interesów życiowych lub przestał być tego rodzaju miejscem.

Wyrok WSA w Warszawie z dnia 4 lipca 2019 r., sygn. akt: VIII SA/Wa 340/19