Przepis art. 113 § 1 k.p.a. pozwala organowi administracji publicznej na prostowanie z urzędu lub na żądanie strony w drodze postanowienia błędów pisarskich i rachunkowych oraz innych oczywistych omyłek w wydanych przez ten organ decyzjach. Błąd rachunkowy oznacza omyłkę w wykonaniu działania matematycznego, natomiast za błąd pisarski uważa się widoczne, niezamierzone niewłaściwe użycie wyrazu, mylną pisownię, czy też opuszczenie jakiegoś wyrazu lub wyrazów.

Przedmiotem sprostowania mogą być niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki, przy czym granicami dopuszczalności ich sprostowania jest ich oczywistość. W przypadku oczywistej omyłki może ona wynikać bądź z natury samej omyłki, bądź też z porównania rozstrzygnięcia z uzasadnieniem, treścią wniosku, czy też innymi okolicznościami. Wyznacznikiem oczywistości błędu pisarskiego lub rachunkowego oraz innej omyłki jest możliwość natychmiastowego i niepozostawiającego jakichkolwiek wątpliwości wykrycia uchybienia w drodze prostego zestawienia rozstrzygnięcia z zebranymi w sprawie dokumentami.

Podkreślenia wymaga, że z istoty instytucji sprostowania oczywistej omyłki oraz z utrwalonej linii orzeczniczej wynika, że sprostowanie nie może prowadzić do zmiany rozstrzygnięcia, co odnosi się zarówno do zmiany pod względem podmiotowym jak i przedmiotowym. Nie ma charakteru oczywistego omyłka, której stwierdzenie wymaga głębszej analizy akt postępowania. Nie podlega również sprostowaniu mylne ustalenie faktu, chociażby zostało ono spowodowane przeoczeniem. Nie może zatem być zmienione w drodze sprostowania orzeczenie co do istoty sprawy.

Wyrok WSA w Kielcach z dnia 25 kwietnia 2019, sygn. akt: II SA/Ke 113/19