Uzasadnienie decyzji musi być adekwatne do zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, przeprowadzonych czynności procesowych oraz wydanych uprzednio rozstrzygnięć w sprawie. Uwaga powyższa jest szczególnie istotna w przypadku podejmowania przez organy w toku postępowania szeregu rozstrzygnięć uchylanych następnie, a także kontrolowanych przez sąd, składania kilku wniosków np. o wszczęcie postępowania nadzwyczajnego w stosunku do tej samej decyzji. Treść uzasadnienia winna zatem obrazować szczegółowy przebieg postępowania, w tym chronologię wydawanych rozstrzygnięć, tok rozumowania organu, które doprowadziło do wydania aktu, oraz wskazywać i wyjaśniać przesłanki faktyczne, jakimi kierował się organ podejmując rozstrzygnięcie.

Sporządzenie uzasadnienia jest więc nie tylko wymogiem formalnym - wynikającym z art. 107 § 1 i 3 k.p.a. - ale także ma istotne znaczenie merytoryczne. Przedstawienie bowiem toku rozumowania organu administracyjnego, nie tylko pełni funkcję perswazyjną, ale także wpływa i umożliwia kontrolę aktu w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Braki w uzasadnieniu decyzji w zakresie istotnych kwestii, mogących mieć wpływ na wynik sprawy z punktu widzenia ustaleń faktycznych, powoduje wątpliwość, czy organ dokonał kompleksowej analizy materiału dowodowego, a tym samym czy należycie, czy tylko pozornie rozpoznał wniosek, czy środek zaskarżenia, oraz czy miał na uwadze przebieg całego postępowania, a w szczególności wydane w jego toku rozstrzygnięcia.

Wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 stycznia 2019 r., sygn. akt : VII SA/Wa 1412/18