Zgodnie z art. 113 § 1 k.p.a. organ administracji publicznej może z urzędu lub na żądanie strony prostować w drodze postanowienia błędy pisarskie i rachunkowe oraz inne oczywiste omyłki w wydanych przez ten organ decyzjach. Tak w judykaturze, jak i w doktrynie przyjmuje się, że zmiana treści decyzji następuje z zachowaniem trybu określonego w k.p.a. (art. 154 i art. 155 k.p.a.) i przez wydanie nowej decyzji, sprostowanie omyłki w treści decyzji również wymaga zachowania trybu ustalonego w art. 113 k.p.a. i wydania postanowienia.

W przypadku wad istotnych treści decyzji tryb jej weryfikacji nie może być zastąpiony przez tryb usuwania wad nieistotnych (błędów, omyłek), i odwrotnie, ponieważ nie są to tryby dla siebie konkurencyjne. Nie będą podlegały sprostowaniu w omawianym trybie błędy i omyłki istotne, których dopuszczono się w stosowaniu prawa, a więc co do ustalenia prawa obowiązującego, stanu faktycznego i jego kwalifikacji prawnej oraz ustalenia konsekwencji prawnych zastosowania określonej normy prawnej.

Nie jest zatem dopuszczalne sprostowanie decyzji w trybie art. 113 § 1 k.p.a., które prowadziłoby do ponownego rozstrzygnięcia sprawy, odmiennego od pierwotnego, a przedmiot sprostowania oczywistego błędu (oczywistej omyłki) nie może odnosić się, ani do elementów stanu faktycznego sprawy, jako pierwotnie błędnie (mylnie) wskazanych, ani też do podstawy prawnej decyzji, czy też zastosowanego przepisu prawa, jako pierwotnie błędnie (mylnie) wskazanych. W wyroku z dnia 31 sierpnia 2018 r. sygn. akt I OSK 717/17 Naczelny Sąd Administracyjny wyraźnie stwierdził, że niedopuszczalne jest sprostowanie decyzji, które prowadziłoby do ponownego rozstrzygnięcia sprawy. Instytucja sprostowania nie może być bowiem wykorzystywana do naprawiania błędów dotyczących stosowania prawa.

Wyrok WSA w Krakowie z dnia 31 stycznia 2019 r., sygn. akt: II SA/Kr 1484/18