Nie może opierać się na samym twierdzeniu strony, że awiza w ogóle nie pozostawiono w skrzynce, lecz wymaga udowodnienia, a co najmniej uprawdopodobnienia - tak postanowił Sąd Najwyższy, sygn. IV CZ 74/18.

W niniejszej sprawie niedopatrzenia dopuścił się pełnomocnik strony, który prowadził sprawę o rozgraniczenie nieruchomości. Sąd wezwał go do usunięcia braków formalnych skargi kasacyjnej w terminie tygodnia pod rygorem jej odrzucenia. Mimo dostarczonego wezwania w trybie art. 139 § 1 kodeksu postępowania cywilnego (doręczenie zastępcze), pełnomocnik nie uzupełnił braków, zatem są skargę kasacyjną odrzucił.

Doręczenie zastępcze następuje, gdy nie ma możności doręczenia pisma do rąk adresata (domownika) lub pełnomocnikowi. Warunkiem awizowania jest prawidłowy adres, złożenie pisma sądowego na poczcie, a awiza w skrzynce pocztowej lub na drzwiach mieszkania adresata ze wskazaniem, gdzie i kiedy pismo można odebrać. W razie nieodebrania pisma w ciągu siedmiu dni czynność jest powtarzana. Po upływie tego terminu przesyłkę uznaje się za odebraną.

Skarżący wniósł o przeprowadzenie postępowania reklamacyjnego, bowiem jak twierdził ani pierwsze ani drugie awizo nie znalazło się w skrzynce. Ponadto podczas wizyt pełnomocnika na poczcie, nikt o awizowanym liście nie wspomniał.

Sąd Najwyższy nie podzielił twierdzeń skarżącego i orzekł, że zawiadomienie lub złożenie przesyłki na poczcie było wadliwie, a zakwestionowanie doręczenia przesyłki, która spełnia wymagania formalne nie może opierać się na samym twierdzeniu skarżącego czy jego pełnomocnika, że awiza nie zostawiono w skrzynce. Trzeba to udowodnić, a co najmniej uprawdopodobnić. Ponadto skarżący nawet nie próbował inicjować postępowania reklamacyjnego lub w inny sposób wyjaśnić tej kwestii na poczcie.

Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2019 r., sygn. IV CZ 74/18.

Źródło: SN