Pojęcie "przewlekłego prowadzenia postępowania" należy rozumieć jako sytuację prowadzenia postępowania w sposób nieefektywny poprzez wykonywanie czynności w dużym odstępie czasu bądź wykonywanie czynności pozornych, powodujących że formalnie organ nie jest bezczynny, ewentualnie mnożenie przez organ czynności dowodowych ponad potrzebę wynikającą z istoty sprawy. Pojęcie "przewlekłość postępowania" obejmuje zatem opieszałe, niesprawne i nieskuteczne działanie organu, w sytuacji gdy sprawa mogła być załatwiona w terminie krótszym, jak również nieuzasadnione przedłużanie terminu załatwienia sprawy.

Z bezczynnością organu mamy do czynienia zarówno wtedy, gdy w prawnie ustalonym terminie organ nie podjął żadnej czynności w sprawie jak i wówczas, gdy wprawdzie prowadził postępowanie, ale mimo istnienia obowiązku i braku przeszkód, nie zakończył go wydaniem decyzji, postanowienia lub innego aktu, lub nie podjął stosownej czynności. Skarga na bezczynność nie może zmierzać do kontroli merytorycznych aspektów sprawy. Celem skargi na bezczynność jest wyłącznie ocena formalnego biegu postępowania w aspekcie terminowości i efektywności podejmowanych przez organy administracyjne działań. Przy ocenie zasadności skargi na bezczynności nie można jednakże abstrahować od indywidualnego charakteru sprawy, w tym jej złożoności.

Skarga na bezczynność jest skargą odrębną od skargi na przewlekłe prowadzenie postępowania i w rezultacie każda z takich skarg wszczyna odrębną sprawę. Każda z ww. skarg, dotyczy innego rodzaju naruszenia prawa, chociaż naruszenia te związane są z okresem i sposobem prowadzenia postępowania.

Wyrok WSA w Kielcach z dnia 12 grudnia 2018 r., sygn. akt: I SAB/Ke 2/18