„Należy wskazać, że w orzecznictwie sądów administracyjnych zdecydowanie dominuje stanowisko, zgodnie z którym niedopuszczalne jest powtarzanie w aktach prawa miejscowego przepisów prawa powszechnie obowiązującego.” – tak brzmi jedna z głównych tez grudniowego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku. Sąd rozpatrywał zgodność z prawem uchwały Rady Gminy w przedmiocie przyjęcia programu zapobiegania bezdomności zwierząt i opieki nad zwierzętami bezdomnymi na terenie Gminy na 2018 rok.
W pierwszej kolejności Sąd rozważał, czy uchwała ta jest aktem prawa miejscowego, wpisując się tym samym w niekończącą się dyskusję dotyczącą aktów prawa miejscowego. WSA uznał, że uchwała rozstrzyga o prawach i obowiązkach podmiotów tworzących wspólnotę samorządową i jednocześnie konkretyzuje sposoby działania gminy w celu należytego wypełnienia jej obowiązków wynikających z art. 11a ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt, a treść Programu stanowi generalne zasady postępowania w określonych normatywnie sytuacjach, których realizacja stanowi zadania własne gminy – i w związku z tym uznał, że stanowi ona akt prawa miejscowego.
Następnie Sąd wskazał, iż w orzecznictwie sądów administracyjnych zdecydowanie dominuje stanowisko, zgodnie z którym niedopuszczalne jest powtarzanie w aktach prawa miejscowego przepisów prawa powszechnie obowiązującego. Wojewódzki Sąd przypomniał, że zasadę powyższą wyrażał § 77 ust. 4 uchwały Nr 47 Rady Ministrów z dnia 5 listopada 1991 r. w sprawie zasad techniki prawodawczej. Wprawdzie uchwała ta utraciła moc obowiązującą z dniem 30 marca 2001 r. na podstawie art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie niektórych upoważnień ustawowych do wydawania aktów normatywnych oraz o zmianie niektórych ustaw, jednak w opinii Sądu znalazła ona swoją kontynuację w § 118 w zw. z § 143 obecnie obowiązującego rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie „Zasad techniki prawodawczej” (ZTP). Albowiem w myśl § 4 ust. 1 ZTP ustawa nie może powtarzać przepisów zamieszczonych w innych ustawach; z kolei § 118 ZTP stanowi, że w rozporządzeniu nie powtarza się przepisów ustawy upoważniającej oraz przepisów innych aktów normatywnych – i na podstawie art. 143 ZTP zasadę tę stosuje się odpowiednio do projektów aktów prawa miejscowego.
Sąd podkreślił, że w piśmiennictwie wskazuje się, iż sformułowane w § 4 i § 118 ZTP zakazy mają na celu budowanie systemu prawnego w sposób spójny, czytelny, ułatwiający wyszukiwanie odpowiedzi na pytanie, jak prawo reguluje określoną kwestię. Stąd też system prawny powinien być budowany od ogółu do szczegółu, a to oznacza, że na poziomie bardziej szczegółowym nie powtarza się już zasad wyczerpująco wyrażonych na poziomie bardziej ogólnym. Tym samym według Sądu naruszenie takiego zakazu trzeba kwalifikować jako istotne naruszenie prawa, co – w świetle art. 147 § 1 P.p.s.a. – obliguje do stwierdzenia nieważności tej części zaskarżonego aktu prawa miejscowego, który powtarza regulację ustawową.
WSA zasygnalizował ponadto, iż naruszenie zasady powielania w uchwale zapisów innych aktów powszechnie obowiązujących stanowi dodatkowo nieuprawnione wejście prawodawcy miejscowego w sferę kompetencji zastrzeżonych wyłącznie dla prawodawcy, co może wywołać u adresatów norm wadliwe przekonanie, że transponowane na grunt lokalny normy prawa powszechnie obowiązującego są jedynie normami prawa miejscowego, które wiążą wyłącznie na obszarze właściwości lokalnego prawodawcy.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 19 grudnia 2018 r., II SA/Gd 698/18
Źródło: CBOSA