Zainteresowany wnoszący prośbę o przywrócenie terminu powinien nie tylko uprawdopodobnić, że uchybienie terminu nastąpiło bez jego winy, ale jednocześnie dopełnić czynności, dla której określony był termin oraz zachować siedmiodniowy, nieprzywracalny już termin od ustania przyczyny uchybienia terminu do jej wniesienia. Obowiązek badania, czy strona dochowała terminu do wniesienia wniosku o przywrócenie terminu, spoczywa na organie administracji. Ustanie przyczyny uchybienia terminowi to z reguły ustanie przeszkody niemożliwej do przezwyciężenia przez zainteresowanego, który dołożył należytej staranności. Spóźnienie wniosku o przywrócenie terminu skutkuje odmową przywrócenia terminu.

Jednocześnie, termin złożenia wniosku o przywrócenie terminu nie może być przywrócony (art. 58 § 3 k.p.a.). Przesłanka dochowania siedmiodniowego terminu jest natomiast pierwotna w stosunku do pozostałych podstaw uwzględnienia wniosku o przywrócenie terminu. Jej niedochowanie zawsze skutkuje nieuwzględnieniem wniosku o przywrócenie terminu, gdyż jest to termin, który nie podlega przywróceniu. Z art. 58 § 2 k.p.a. wynika, że datą, od której należy liczyć termin do wniesienia prośby o przywrócenie terminu, jest dzień ustania przyczyny uchybienia terminu. Innymi słowy, dopiero niewadliwie formalnie wniesienie wniosku o przywrócenie terminu - odpowiadającego wymogom formalnym pisma procesowego oraz w ustawowym terminie wraz z dopełnieniem czynności której terminowi uchybiono, otwiera możliwość oceny materialnej przesłanki przywrócenia terminu, tj. braku winy w uchybieniu terminowi.

Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 8 sierpnia 2018 r., sygn. akt: II SA/Gd 81/18