Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy dostępie do informacji publicznej jednym ze sposobów udostępnienia informacji publicznych jest ich ogłoszenie w Biuletynie Informacji Publicznej, zaś art. 10 ust. 1 ustawy stanowi, że informacja publiczna, która nie została udostępniona w tym Biuletynie lub centralnym repozytorium jest udostępniana na wniosek.

Z przepisów tych wynika zatem, że tylko informacje publiczne opublikowane w Biuletynie Informacji Publicznej uważa się za udostępnione, zaś wszystkie inne informacje są udostępniane na wniosek, bez względu na to, czy funkcjonują w obiegu publicznym, na stronach internetowych podmiotów zobowiązanych do udostępniania informacji publicznych, a także czy dostęp do tych informacji, tj. do internetu, domagający się ich udostępnienia ma łatwy czy też utrudniony.

Sąd wskazał, że rozwiązanie polegające na udostępnieniu informacji publicznej wyłącznie poprzez internet, jakkolwiek nowoczesne i stosunkowo tanie, może prowadzić do naruszenia konstytucyjnej zasady równości. Wydaje się, że ustawodawca, biorąc pod uwagę wymogi tej konstytucyjnej zasady oraz zarówno interes podmiotów uprawnionych do otrzymania informacji publicznych jak i podmiotów zobowiązanych do ich udostępniania, wprowadził regulację zwalniającą podmiot zobowiązany z tego obowiązku tylko w sytuacji zamieszczenia jej w powszechnie dostępnym Biuletynie Informacji Publicznej. Ustawa dopuszcza możliwość istnienia równolegle zarówno odrębnej strony internetowej podmiotu zobowiązanego do udostępniania informacji publicznej jak i strony tego podmiotu udostępnianej w Biuletynie. Jednak ustawodawca nie zdecydował się na zapis w ustawie dotyczący ogólnego zwolnienia z obowiązku udostępnienia informacji publicznej w sytuacji gdy informacja publiczna funkcjonuje w obiegu publicznym, a jedynie gdy funkcjonuje w Biuletynie Informacji Publicznej.

Wyrok NSA z dnia 23 marca 2017 r., sygn. akt: I OSK 1375/15