Jeżeli określona sprawa podlega załatwieniu w drodze decyzji, to za decyzję należy uznać pismo organu rozstrzygającego tę sprawę zawierające, co najmniej oznaczenie tego organu, oznaczenie adresata aktu, rozstrzygnięcie w sprawie oraz podpis upoważnionego pracownika organu, gdyż wówczas spełnia ono podstawowe, niezbędne warunki decyzji wymienione w art. 107 § 1 k.p.a., stwierdził WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 4 listopada 2016 r., sygn. akt: II SA/Wr 633/16.

Jak wskazał sąd, szczególny akcent należy położyć na wynikającą z wyżej powiedzianego konieczność istnienia przepisu prawa, który legitymuje organ administracyjny do rozstrzygnięcia konkretnej sprawy w formie aktu administracyjnego.

Zgodnie z art. 104 § 1 k.p.a., organ administracji publicznej załatwia sprawę przez wydanie decyzji, chyba że przepisy kodeksu stanowią inaczej. Cytowany przepis wyraża domniemanie załatwienia sprawy w drodze decyzji. Organy administracji załatwiają sprawę przez wydanie decyzji, o których mowa w art. 104 k.p.a., ale tylko w sprawach indywidualnych należących do właściwości tych organów. Oznacza to, że forma działania organów ma wynikać z prawa materialnego. Rozstrzygnięcie sprawy w formie decyzji administracyjnej powinno zatem wprost wynikać z przepisów materialnego prawa administracyjnego. Stwierdzenie zawarte w art. 104 k.p.a., że załatwienie sprawy następuje przez wydanie decyzji, odnosi się więc tylko do sytuacji, gdy z mocy przepisów prawa materialnego lub innych przepisów prawa, wynika upoważnienie do załatwienia sprawy w tej właśnie formie.