Do ustalania wysokości wynagrodzenia należnego świadczeniodawcy, który zawarł umowę o udzielenie świadczenia opieki zdrowotnej, za świadczenie ponadlimitowe wykonane w stanie nagłym nie ma zastosowania art. 19 ust. 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. W takim wypadku wynagrodzenie ustala się w wysokości świadczenia uzyskiwanego na podstawie umowy - taką uchwałę podjął Sąd Najwyższy, sygn. III CZP 80/18.
Powyższa uchwała została podjęta w odpowiedzi na pytanie prawne: „Czy art. 19 ust. 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych ma zastosowanie do ustalenia wysokości wynagrodzenia należnego świadczeniodawcy, który zawarł umowę o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej za świadczenia ponadlimitowe wykonane w stanach nagłych?”.
Narodowy Fundusz Zdrowia jest podmiotem, który organizuje wykonywanie pewnej sfery zadań publicznych, zadań państwa, które mają być zrealizowane na rzecz beneficjentów systemu – pacjentów, korzystających z usług świadczonych przez zakłady opieki zdrowotnej. Poziom usług musi być ustalony z uwzględnieniem tego, na co ten system stać. Niemniej jednak, gdy chodzi o świadczenia ratujące życie i zabezpieczające przed rozstrojem zdrowia, to one w systemie mają pierwszeństwo i muszą być wykonane. Jednocześnie świadczeniodawcy bezpośrednio wykonujący świadczenia opieki zdrowotnej na rzecz beneficjentów mają podstawy do oczekiwania wynagrodzenia. Część tych świadczeń może być wykonywaniem obowiązku publicznoprawnego bez zagwarantowania zysku.
Przedmiotem umowy zawieranej z Narodowym Funduszem Zdrowia są świadczenia zdrowotne. Podmiot, który zawarł umowę o świadczenia zdrowotne, wykonuje je także wtedy, gdy działa ponad limitem, a wykonuje je w celu ratowania życia i zdrowia. Jest obowiązany do takiego standardu świadczeń jakich udziela wszystkim innym pacjentom „w limicie”, bo tego oczekuje ustawodawca. Mając na uwadze, że cena za świadczenia została ustalona racjonalnie – dotyczy wydatkowania pieniędzy publicznych, w trybie przetargu – Sąd Najwyższy przyjął, że i te świadczenia ratujące życie ponad limit powinny być wynagradzane tak jak identyczne świadczenia wykonane w granicach limitu ustawowego.
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2019 r., sygn. III CZP 80/18.
Źródło: SN
