Według art. 5 ust. 3b ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, jeżeli decyzja o uznaniu dłużnika alimentacyjnego za uchylającego się od zobowiązań alimentacyjnych stanie się ostateczna, organ właściwy dłużnika m.in.  po uzyskaniu z centralnej ewidencji kierowców informacji, że dłużnik alimentacyjny posiada uprawnienie do kierowania pojazdami, kieruje wniosek do starosty o zatrzymanie prawa jazdy dłużnika alimentacyjnego wraz z odpisem tej decyzji.

Stosownie zaś do art. 5 ust. 5 ustawy, na podstawie wniosku, o którym mowa w ust. 3b, starosta wydaje decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy.

Jak zatem z powyższych przepisów wynika, starosta wydaje decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy dłużnikowi alimentacyjnemu wówczas, gdy spełnione zostaną tylko dwie przesłanki. Pierwszą z nich jest wydanie wobec zobowiązanego do alimentacji ostatecznej decyzji o uznaniu dłużnika alimentacyjnego za uchylającego się od zobowiązań alimentacyjnych, drugą zaś, wystąpienie przez właściwy organ z wnioskiem do starosty (prezydenta miasta) o zatrzymanie prawa jazdy dłużnikowi alimentacyjnemu. Tym samym zauważyć wypada, że wykładnia językowa wskazanych przepisów nie pozostawia wątpliwości co do tego, że decyzja wydana na podstawie art. 5 ust. 5 ustawy jest decyzją o charakterze związanym. Oznacza to bowiem, że jeśli dłużnik alimentacyjny posiada prawo jazdy i został uznany za uchylającego się od zobowiązań alimentacyjnych, właściwy organ administracji zobowiązany jest do złożenia wniosku o zatrzymanie prawa jazdy takiemu dłużnikowi do innego właściwego organu.

Wyrok WSA Lublinie z dnia 16 stycznia 2020 r., sygn. akt: III SA/Lu 589/19