Świadczenie pieniężne na zakup posiłku lub żywności, o którym mowa w Programie: "Pomoc państwa w zakresie dożywiania" na lata 2014-2020, ustanowionym uchwałą Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2013 r. nr 221 (M.P. 2015 r., poz. 821), jako niewątpliwie zaspokajające niezbędną potrzebę bytową, jest zasiłkiem celowym, o którym mowa w art. 39 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej. Świadczenie to, będące zasiłkiem celowym, nie podlega zatem wliczeniu do dochodu ustalanego zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej, na zasadzie art. 8 ust. 4 pkt 2 tej ustawy. Tak wynika z wyroku WSA w Białymstoku z 29 listopada 2018 r. sygn. II SA/Bk 608/18.

Sąd w uzasadnieniu wyroku wskazał m.in. Program jest rządowym programem wspierania finansowego gmin w zakresie realizacji zadań własnych o charakterze obowiązkowym, określonych w art. 17 ust. 1 pkt 3 i pkt 14 ustawy o pomocy społecznej. (vide: pkt 1 Programu). Jego celem strategicznym jest ograniczenie zjawiska niedożywienia dzieci i młodzieży z rodzin o niskich dochodach lub znajdujących się w trudnej sytuacji, ze szczególnym uwzględnieniem uczniów z terenów objętych wysokim poziomem bezrobocia i ze środowisk wiejskich oraz osób dorosłych, w szczególności osób samotnych, w podeszłym wieku, chorych lub osób niepełnosprawnych (vide: pkt II Programu). 

Dalej Sąd wskazał, że uchwała Rady Ministrów oraz ustanowiony jej mocą Program, nie stanowią odrębnej od przepisów ustawy o pomocy społecznej podstawy prawnej, świadczeń przyznawanych na zakup posiłku lub żywności. Program ten nie ani nie definiuje, ani nie wprowadza do pomocy społecznej, innych aniżeli tam uregulowane, rodzajów świadczeń pomocowych, stanowiąc jedynie podstawę prawną pomocy finansowej, udzielanej gminom przez państwo (mającej postać dotacji celowej), w zakresie realizacji zadań własnych gmin określonych m.in. w art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy a więc obejmujących m.in. zapewnienie posiłku osobom tego pozbawionym. Przepisy Programu nie stanowią zatem materialnoprawnej podstawy udzielanego potrzebującym wsparcia, (którą pozostają przepisy ustawy o pomocy społecznej), ale precyzują, w jakim zakresie gminy mogą posiłkować się przy jego udzielaniu środkami państwowymi. 

Źródło: CBOSA