Udział pracowników w wyjeździe integracyjnym finansowany ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie stanowi dla nich przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W takim przypadku na pracodawcy nie ciążą obowiązki płatnika określone w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Karkowej Izby Skarbowej dnia 4 października 2018 r. 0114-KDIP3-2.4011.504.2018.1.KP.
W sprawie komisja zakładowego funduszu świadczeń socjalnych przy Urzędzie Miejskim zorganizowała wyjazd integracyjny dla pracowników urzędu. Została sporządzona lista osób uczestniczących w wyjeździe, jak również imienna lista osób zgłoszonych do ubezpieczenia na czas wyjazdu. Została wystawiona faktura ogólna na ww. wyjazd (noclegi + wyżywienie) oraz inne faktury np. wejścia do rezerwatu, muzeum itp. Pracodawca zadał pytanie czy należy uiścić podatek przez każdego pracownika uczestniczącego w wyjeździe integracyjnym (przy uwzględnieniu kwoty wolnej od podatku 1000 zł dla świadczeń finansowanych z funduszu)?
Organ podatkowy wskazał, że należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:
- po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
- po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
- po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, czy szkoleniach choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.
Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym, zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.
Źródło: www.sip.mf.gov.pl
