Nie jest możliwa do zaakceptowania z punktu widzenia zasad pomocy społecznej wynikających z art. 3 ustawy o pomocy społecznej sytuacja, w której wieloletni beneficjent pomocy społecznej nie chce wykorzystać posiadanej nieruchomości w rozwiązaniu swojej obecnej trudnej sytuacji. Wyrok WSA w Krakowie z 21 sierpnia 2018 r. II SA/Kr 394/18. Wyrok jest nieprawomocny.

W uzasadnieniu wskazano, że organy prawidłowo przyjęły, że w przypadku skarżącego nie występuje niezaspokojona niezbędna potrzeba bytowa, która uzasadniałaby przyznanie mu zasiłków celowych na wskazywane przez niego potrzeby, w tym m.in. na dofinansowanie opłat za hotel, gdyż skarżący jest współwłaścicielem nieruchomości w której mógłby zaspokoić swoją potrzebę mieszkaniową. Istotą zasiłku celowego z art. 39 ustawy o pomocy społecznej jest zaspokojenie konkretnej potrzeby bytowej. Wykładnia przepisu art. 39 ustawy o pomocy społecznej nie pozostawia żadnych wątpliwości, że to w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej może być przyznane świadczenia w formie zasiłku celowego. W przypadku skarżącego nie może być mowy o niezaspokojeniu jego potrzeb mieszkaniowych. Subsydiarny charakter świadczeń z zakresu pomocy społecznej, o którym była mowa na wstępie przesądza bowiem, że w sytuacji, gdy osoba ubiegająca się o przyznanie zasiłku celowego na zaspokojenie potrzeby mieszkaniowej legitymuje się prawem własności do lokalu mieszkalnego, to jest ona w stanie pokonać dotyczące tej kwestii trudności życiowe, wykorzystując własne zasoby i możliwości.

Źródło: CBOSA