Wsparcie udzielane na podstawie art. 40 u.p.s. nie jest skierowane bezwzględnie do wszystkich osób, które doznały uszczerbku w wyniku klęski żywiołowej oraz w takim rozmiarze jak tego żądają. Organ orzekający posiada więc swobodę działania i możliwość wyboru określonego sposobu załatwienia sprawy.

Uznaniowej decyzji organu w tym przedmiocie nie może jednak cechować dowolność. Organ powinien zatem w uzasadnieniu decyzji wykazać, że podjęte rozstrzygnięcie jest usprawiedliwione okolicznościami sprawy. Podejmując zgodne z prawem rozstrzygnięcie w ramach uznania administracyjnego w sprawach z zakresu pomocy społecznej organ powinien zatem wziąć pod uwagę potrzeby osoby wnioskującej, ale też możliwości wsparcia społecznego oraz cele i zdania pomocy społecznej, wyważając słuszny interes obywatela oraz interes społeczny.

Określoną w art. 40 ust. 2 u.p.s. przesłanką warunkującą możliwość przyznanie pomocy w ramach zasiłku celowego jest poniesienie straty w wyniku klęski żywiołowej. Strata stanowi zatem konieczny warunek przyznania zasiłku celowego. Zarówno brak stwierdzenia poniesienia straty w wyniku klęski żywiołowej, jak i brak ustalenia jej wysokości, nie pozwala na podjęcie w ramach uznania administracyjnego, zgodnej z prawem decyzji o przyznaniu zasiłku celowego na podstawie art. 40 ust. 2 u.p.s.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 7 marca 2018 r. II SA/Bd 1466/17

Źródło: CBOSA