Obowiązek informowania, o którym mowa w art. 9 k.p.a., nie może być ograniczony jedynie do pouczenia strony o ogólnych zasadach przyznawania pomocy społecznej, bowiem ma charakter bardzo szczegółowy, odnoszący się do całości praw i obowiązków stron postępowania, a zatem odnosi się do indywidualnego beneficjenta świadczeń (Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 8 czerwca 2017 r., II SA/Op 188/17).
Podmiot, ubiegając się o wsparcie ze środków publicznych, powinien mieć świadomość nie tylko, że pomoc społeczna nie jest bezwzględnym uprawnieniem przysługującym każdemu, kto o nią wystąpi, ale także i przede wszystkim o konsekwencjach i skutkach podejmowanych działań czy ich braku.
Skoro spośród wielu potrzebujących wybór najbardziej legitymowanych do pomocy ze środków budżetowych należy do organu, a decydujące znaczenie ma stan faktyczny indywidualnej sprawy, w tym także możliwości własne wnioskodawcy i jego zasoby, to należy stronę o tym poinformować. Istotnym jest, aby strona miała wiedzę o obowiązku współdziałania z organami oraz o prawnych konsekwencjach niewywiązania się z niego w rozumieniu i z konsekwencjami unormowanymi w art. 11 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej.
Przepis art. 11 ust. 2 ustawy określa między innymi skutki braku chęci współpracy osoby ubiegającej się o świadczenie w ramach pomocy społecznej. Skutkiem takim jest odmowa przyznania świadczenia. Jedną z postaci braku takiej współpracy, co nie budzi wątpliwości w świetle ugruntowanego już orzecznictwa sądów administracyjnych, jest uniemożliwienie przeprowadzenia organowi pomocy społecznej rodzinnego wywiadu środowiskowego.
Orzeczenie nieprawomocne
Źródło: CBOSA