Niedopuszczalne jest co do zasady orzeczenie przez organ pomocy społecznej o skierowaniu podopiecznego do domu pomocy społecznej, przy braku zgody podopiecznego na udzielenie mu takiej formy pomocy. W sytuacji, gdyby pierwotnie zgoda taka została wyrażona, a następnie – jak na to wskazuje pismo strony - cofnięta, organy pomocy społecznej obowiązane były zasadniczo tego rodzaju ostatnie oświadczenie woli uwzględnić. (Wyrok WSA w Gliwicach z 1 lutego 2017 r. sygn. IV SA/Gl 606/16).

Sąd podkreślił, że podstawową zasadą jest, że dla skorzystania z prawa umieszczenia w domu pomocy społecznej niezbędne jest wyrażenia woli poprzez wyrażenie zgody na skierowanie. Niezbędność wyrażenia woli związana jest z pojęciem wolności, które gwarantowane jest postanowieniami Konstytucji.  Występują jednak takie sytuacje, kiedy korzystanie z tej formy pomocy nie jest dobrowolne, lecz może być wynikiem orzeczenia sądu (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 maja 2016 r. sygn. akt I OSK 1916/14, dostępny w bazie orzeczeń pod adresem: http://orzeczenia.nsa.gov.pl), jednakże z akt sprawy wynika, że w przedmiotowej sprawie taka sytuacja nie zachodziła.

Źródło: CBOSA