W sprawie o przyznanie specjalistycznych świadczeń opiekuńczych dla osób z zaburzeniami psychicznymi przedmiot postępowania determinuje sposób jego prowadzenia. Jeśli organ pomocy społecznej określa stronę postępowania jako osobę z zaburzeniami psychicznymi, to powinien także w kontaktach ze stroną działać w sposób odpowiedni dla jej zidentyfikowanych, specyficznych cech. (Wyrok NSA z 7 marca 2017 r. sygn. I OSK 2580/16).

Sąd podkreślił, że trudności w komunikacji z osobą potrzebującą pomocy lub z jej rodziną nie mogą prowadzić do pozostawienia osoby potrzebującej bez wsparcia, którego mogą i powinny udzielić organy pomocy społecznej. W rozpoznawanej sprawie chodzi o usługi opiekuńcze, których udzielenie zmierzać powinno wprost do celu polegającego na umożliwieniu podopiecznemu życia w warunkach odpowiadających godności człowieka.

Zdaniem Sądu wymóg przeprowadzenia wywiadu musi być rozumiany jako środek służący realizacji określonych w powołanych przepisach celów i zasad pomocy społecznej, a nie jako czysto formalny warunek udzielenia pomocy. Odnosząc się do okoliczności sprawy, Sąd wskazał, że ze zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów wynika, że skarżąca wymaga pomocy i opieki w życiu codziennym z powodu wieku, stanu zdrowia i sytuacji materialnej. Z licznych dokumentów zawartych w aktach administracyjnych wynika, że jej sytuacja zdrowotna i życiowa pozostaje dramatycznie trudna, a ani skarżąca, ani jej rodzina nie są w stanie sobie samodzielnie z nią poradzić. Aby odmówić stronie udzielenia pomocy w postaci specjalistycznych świadczeń opiekuńczych dla osób z zaburzeniami psychicznymi nie jest w tej sytuacji wystarczające stwierdzenie, że nie można przeprowadzić wywiadu środowiskowego.

Źródło: CBOSA