Ten serwis używa cookies i podobnych technologii, brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to.

Brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to. Więcej »

Zrozumiałem

Kara za zajęcie pasa drogowego a Dział IVa k.p.a.

Kara za zajęcie pasa drogowego a Dział IVa k.p.a. fotolia.pl

Zarząd Powiatu w drodze decyzji nałożył karę za zajęcie pasa drogowego. Decyzję tę utrzymało Samorządowe Kolegium Odwoławcze. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi przychylając się do zarzutów Skarżącego szczególną uwagę zwrócił na relację przepisów ustawy o drogach publicznych do regulacji zawartych w Dziale IVa ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego. Co dokładnie powiedział Sąd? 

WSA stwierdził, że organy obu instancji orzekając w przedmiocie kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia zarządcy drogi pominęły zupełnie kwestie możliwości zastosowania w sprawie przepisów Działu IVa k.p.a. regulującego kwestie wymierzania administracyjnych kar pieniężnych oraz udzielania ulg w ich wykonaniu. Jak wynika z treści art. 189a § 2 k.p.a. w przypadku uregulowania w przepisach odrębnych:

  1. przesłanek wymiaru administracyjnej kary pieniężnej;
  2. odstąpienia od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej lub udzielenia pouczenia;
  3. terminów przedawnienia nakładania administracyjnej kary pieniężnej;
  4. terminów przedawnienia egzekucji administracyjnej kary pieniężnej;
  5. odsetek od zaległej administracyjnej kary pieniężnej;
  6. udzielania ulg w wykonaniu administracyjnej kary pieniężnej

- przepisów niniejszego działu w tym zakresie nie stosuje się. Biorąc pod uwagę brzmienie przytoczonego przepisu wskazuje się, że nowe rozwiązania przyjęte ustawą z dnia 7 kwietnia 2017 r., zmieniającą m.in. k.p.a., uzupełniają regulacje przewidziane w przepisach szczególnych przy poszanowaniu zasady, że przepis szczególny ma pierwszeństwo przed przepisem ogólnym (lex specialis derogat legi generali). Przepisy k.p.a. zawarte Dziale IVa w zakresie reguł nakładania kar i udzielania ulg w jej wykonaniu są przepisami ogólnymi. Jeżeli więc jakiś aspekt dotyczący kar administracyjnych został uregulowany w przepisach odrębnych, przepisy Działu IVa k.p.a. w zakresie tego aspektu nie będą miały zastosowania, a jeżeli przepisy szczególne nie regulują jakiejś kwestii, to zastosowanie znajdą w tej części przepisy k.p.a. Innymi słowy stwierdzić w ocenie Sądu należy, iż w przypadku braku jakiejkolwiek regulacji kwestii wymierzania administracyjnej kary pieniężnej w przepisach odrębnych, bądź też w przypadku ich uregulowania w sposób częściowy, nieuwzględniający wszystkich kwestii wymienionych w pkt 1-6 powołanego art. 189a § 2 k.p.a., koniecznym jest odwołanie do uregulowań działu IVa k.p.a.

W orzecznictwie sądów administracyjnych wydanych na gruncie art. 40 ust. 12 ustawy o drogach publicznych, regulującego instytucję wymierzenia kary pieniężnej za zajęcia pasa drogowego bez zezwolenia przeważa pogląd, który przyjął także Sąd orzekający w niniejszej sprawie, zgodnie z którym obowiązkiem organu przed nałożeniem przedmiotowej kary administracyjnej jest rozważenie, czy w sprawie nie zachodzą przesłanki do odstąpienia od nałożenia tej kary i udzielenia pouczenia. Na taki obowiązek organu administracji wskazuje kategoryczne brzmienie art. 189f § 1 k.p.a., z którego wynika obowiązek odstąpienia od nałożenia kary i poprzestanie na pouczeniu w przypadku zaistnienia którejś z przesłanek wskazanych w przepisie. Jak wynika bowiem z treści art. 189f § 1 k.p.a. organ administracji publicznej, w drodze decyzji, odstępuje od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej i poprzestaje na pouczeniu, jeżeli:

  1. waga naruszenia prawa jest znikoma, a strona zaprzestała naruszania prawa
    lub
  2. za to samo zachowanie prawomocną decyzją na stronę została uprzednio nałożona administracyjna kara pieniężna przez inny uprawniony organ administracji publicznej lub strona została prawomocnie ukarana za wykroczenie lub wykroczenie skarbowe, lub prawomocnie skazana za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe i uprzednia kara spełnia cele, dla których miałaby być nałożona administracyjna kara pieniężna.

Ponadto, w myśl § 2 powołanego przepisu w przypadkach innych niż wymienione w § 1, jeżeli pozwoli to na spełnienie celów, dla których miałaby być nałożona administracyjna kara pieniężna, organ administracji publicznej, w drodze postanowienia, może wyznaczyć stronie termin do przedstawienia dowodów potwierdzających:

  1. usunięcie naruszenia prawa
    lub
  2. powiadomienie właściwych podmiotów o stwierdzonym naruszeniu prawa, określając termin i sposób powiadomienia.

Zgodnie z art. 189f § 3 k.p.a. organ administracji publicznej w przypadkach, o których mowa w § 2, odstępuje od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej i poprzestaje na pouczeniu, jeżeli strona przedstawiła dowody, potwierdzające wykonanie postanowienia. Tymczasem w omawianej sprawie organy w ogóle nie rozważyły, czy w sprawie wystąpiły jakiekolwiek przesłanki z art. 189f k.p.a., uzasadniające jego zastosowanie, pomimo, że przepis art. 40 ust. 12 u.d.p., reguluje jedynie przesłanki nałożenia kary pieniężnej za zajęcia pasa drogowego bez zezwolenia. Brak jakichkolwiek ustaleń w powyższym zakresie stanowiło w ocenie Sądu naruszenie art. 189f oraz art. 189a § 2 k.p.a. Co więcej, utrzymanie w mocy przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzji organu I instancji, pozbawionej jakichkolwiek ustaleń co do możliwości zastosowania art. 189f k.p.a., uznać należało według Sądu za przejaw naruszenia art. 138 § 1 pkt 2 i § 2 k.p.a. poprzez ich niezastosowanie, jak również art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji wydanej z naruszeniem przepisów proceduralnych.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 2 października 2019 r., III SA/Łd 115/19

Źródło: CBOSA

Sob., 2 Lst. 2019 0 Komentarzy Dodane przez: Bartłomiej Zydel