W sytuacji, gdy gmina jest władającym nieruchomością stanowiącą drogę wewnętrzną na zasadzie samoistnego posiadania, podjęcie uchwały w przedmiocie nadania tej drodze nazwy, nie wymaga realizacji przewidzianego treścią art. 8 ust. 1a ustawy o drogach publicznych obowiązku uprzedniego uzyskania pisemnej zgody właściciela. Tak wynika z wyroku WSA w Rzeszowie z 10 września 2019 r. sygn. II SA/Rz 848/19.

Wychodząc od pryncypiów: niewątpliwie reguła wyrażona treścią art. 8 ust. 1 ustawy o drogach publicznych ma charakter prewencyjny. Jej istotą jest zapewnienie ochrony właścicielom drogi wewnętrznej, przed arbitralnym nadaniem jej nazwy przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego. Jest to intencja racjonalna, o ile weźmie się pod uwagę, że właścicielem drogi wewnętrznej może być podmiot niepubliczny. Odpowiedzieć należy wobec tego na pytanie, czy owa funkcja będzie aktywna również wówczas, gdy działka będąca drogą wewnętrzną nie ma właściciela, a jej posiadaczem samoistnym – władającym – będzie gmina, której organ stanowiący jest uprawniony do nadania jej nazwy. Odpowiedź jest negatywna.

Sąd wskazał, że  treść ewidencji gruntów ujawniająca władającego działką ewidencyjną na zasadach samoistnego posiadania musi być poprzedzona ustaleniem, że:

1. działka nie ma urządzonej księgi wieczystej, brak jest dla niej zbioru dokumentów albo innych dokumentów ujawniających przysługujące do niej prawa;
2. wobec braku dokumentów wymienionych w pkt. 1 nie można ustalić właściciela działki.

Z powyższego indukcyjnie należy wywieść, że skoro gmina została w ewidencji ujawniona jako władający – posiadacz samoistny – działki, to wobec braku relewantnych co do formy i treści dokumentów ujawniających prawa do przedmiotowej działki, nie można ustalić jej właściciela. Wiadomy pozostaje natomiast podmiot, który pomimo, iż nie może wylegitymować się wobec działki prawem własności, podejmuje wobec niej działania faktyczne, jak właściciel. Można byłoby wobec powyższego rozważać realizację funkcji ochronnej art. 8 ust.1a ustawy o drogach publicznych wobec samoistnego posiadacza drogi wewnętrznej, ale racjonalność takiego działania na gruncie niniejszej sprawy niweczy fakt, że posiadaczem samoistnym owej drogi wewnętrznej jest ten sam podmiot, który dysponuje kompetencją do nadania jej nazwy. Wobec podmiotowej konfuzji samoistnego posiadania drogi wewnętrznej i normatywnego umocowania do nadania jej nazwy, przyjąć należy, że podjęcie uchwały o nadaniu jej określonej nazwy jest konkludentne z wyrażeniem na to zgody.

Orzeczenie jest nieprawomocne.

Źródło: CBOSA