Ewentualny koszt rozmowy telefonicznej i podjęcie bliżej niedookreślonych "czynności zmierzających do realizacji zlecenia" - nie sposób uznać za wystarczający do realizacji dyspozycji przepisu art. 130a ust. 2a Prawa o ruchu drogowym. (wyrok WSA z dnia 11 czerwca 2019 roku, sygn. akt: VII SA/Wa 2856/18). Automatyczne założenie, że samo zgłoszenie dyspozycji przez firmę świadczącą usługi holownicze, samo w sobie już generuje koszty - jest nie do przyjęcia.
Przepisy Prawa o ruchu drogowym nie pozwalają przy orzekaniu w przedmiocie nałożenia opłaty na jakąkolwiek uznaniowość, w tym - na ustalenie wysokości kosztów związanych z wydaniem dyspozycji usunięcia pojazdu w zależności od stopnia zawinienia, rodzaju przewinienia bądź zależnie od tego, na jakim etapie usuwania właściciel powrócił do pojazdu.
Samo wydanie dyspozycji usunięcia pojazdu nie stanowi podstawy do wydania decyzji na podstawie art. 130a ust. 2a ustawy. Obowiązek taki powstaje dopiero wówczas, gdy wydanie dyspozycji usunięcia pojazdu, następnie cofniętej, spowodowało powstanie określonych tj. rzeczywistych kosztów.
Obciążenie kosztami wydania dyspozycji usunięcia pojazdu w przypadku odstąpienia od tej czynności może bowiem nastąpić wyłącznie wtedy, gdy spełnione są następujące warunki:
- wydano dyspozycję usunięcia pojazdu wobec zaistnienia okoliczności wymienionych w ust. 1-2 art. 130a ustawy;
- odstąpiono od usunięcia pojazdu w związku ustaniem przyczyn uzasadniających usunięcie;
- powstały koszty związane z wydaniem dyspozycji usunięcia pojazdu.
W takim też zakresie winno być przeprowadzone postępowanie poprzedzające wydanie decyzji obciążającej kosztami za wydanie dyspozycji usunięcia pojazdu. Postępowanie to winno obejmować m.in. ustalenie, czy wydanie dyspozycji usunięcia pojazdu spowodowało powstanie kosztów. Nie można w tej materii stosować swego rodzaju automatyzmu, tj. przyjmować, że skoro wydano dyspozycję, to choć została ona cofnięta, wywołała określone koszty.