Za niezgodny z prawem uznać należy podjęty na podstawie art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym akt prawa miejscowego, co do którego nie sposób ustalić, czy wydający go organ kierował się przesłankami przewidzianymi w ustawie stanowiącej podstawę prawną do jego wydania, a więc czy stanowi on prawidłowy akt wykonawczy do tej ustawy, zgodny z jej celami i uszczegółowiający zawarte w niej regulacje – stwierdza WSA w wyroku z dnia 6 czerwca 2019, sygn. akt: II SA/Ke 288/19. 

Jak wskazał sąd, ustawa o publicznym transporcie zbiorowym nie definiuje pojęcia niedyskryminujących zasad. Aby ustalić, czy uchwała odpowiada ratio legis przepisu upoważniającego, należało zbadać zarówno treść uzasadnienia uchwały jak i materiałów dokumentujących jej przygotowanie i uchwalenie. Sąd podzielił pogląd, zgodnie z którym dla oceny motywów działania organu nie może być wystarczająca sama treść uchwały, z której nie wynikają racje, jakimi kierował się organ podejmujący rozstrzygnięcie skierowane do adresatów stojących na zewnątrz administracji i dotyczące ich sytuacji prawnej. Mając na względzie regulację art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym delegacja ustawowa zawarta w tym przepisie, obliguje radę gminy do dokonania uprzedniej analizy wskazującej, że przy ustalaniu przez nią stawek opłat za zatrzymanie się na przystankach uwzględniono niedyskryminujące zasady.