Przy ustalaniu wysokości opłat organ uprawniony jest do wzięcia pod uwagę rzeczywistych kosztów usunięcia i przechowywania pojazdów ponoszonych przez powiat, czyli wynagrodzenia uzyskiwanego z tego tytułu przez firmę zewnętrzną na podstawie umowy zawartej z organem. Ustawodawca określając w art. 130a ust. 6 Prawa o ruchu drogowym jedynie dwa opisane wyżej kryteria, które powinny stanowić podstawę ustalenia wysokości opłat, wykluczył jednocześnie możliwość kierowania się innymi względami, aniżeli te, które zostały wymienione w treści tego przepisu. Oznacza to, że żadne inne względy, w szczególności odnoszące się do kosztów ponoszonych z tego tytułu przez powiat, kalkulacji strat wynikających z konieczności ponoszenia kosztów, które nie zostaną nigdy zwrócone przez właścicieli odholowanych i przechowywanych na parkingu strzeżonym pojazdów i w konsekwencji ustalenia opłat na takim poziomie, aby ryzyko tych strat chociażby częściowo zminimalizować, nie mogą być brane pod uwagę.

Niewątpliwie wszystkie koszty związane z usuwaniem pojazdów powinny być pokrywane przez właścicieli tych pojazdów. Nie można jednak na właścicieli pojazdów przerzucać kosztów związanych z usuwaniem i przechowywaniem innych pojazdów, których właścicieli nie udało się ustalić. Ewentualnych strat organu związanych z tym, że część właścicieli pojazdów nie zostanie ustalona, nie można przerzucać na inne osoby, których pojazdy zostały usunięte z drogi i przechowywane, gdyż osoby te zmogą być zobowiązane tylko i wyłącznie do ponoszenia kosztów związanych z pojazdami, których są właścicielami.

Wyrok WSA w Krakowie z dnia 2 kwietnia 2019, sygn. akt: III SA/Kr 1289/18