Proklamowane w art. 130a ust. 6 Prawa o ruchu drogowym czynniki kształtowania wysokości opłat za usunięcie pojazdu z drogi oraz za przechowywanie pojazdu są odmienne. Ustalenie wysokości opłaty za usunięcie pojazdu z drogi, tak obligatoryjne (art. 130a ust. 1), jak i fakultatywne (art. 130a ust. 2) wymaga uwzględnienia dwóch czynników kosztogennych, a mianowicie: kosztów usunięcia pojazdu z drogi oraz konieczności zapewnienia sprawności tego działania. Zapewnienie sprawności procesu usuwania pojazdu z drogi jest zrozumiałe, wobec gwarancyjnych obowiązków zapewnienie bezpieczeństwa uczestnikom ruchu drogowego. Opłata za przechowywanie pojazdu powinna natomiast odzwierciedlać wyłącznie rzeczywiste koszty realizującej to działanie aktywności. W tym wypadku sprawność działania pozostaje prawnie indyferentna.

W orzecznictwie Sądów administracyjnych utrwalony jest już pogląd, że ani prewencyjny charakter przedmiotowych opłat, ani wysokie koszty ponoszone przez powiat w sytuacji nieodebrania pojazdów z parkingu przez właścicieli, ani trudności z egzekucją poniesionych przez powiat w takiej sytuacji należności, ani konieczność złomowania na własny koszt pojazdów nie stanowią okoliczności, którymi rada powiatu ma kierować się przy podejmowaniu uchwały w sprawie ustalenia wysokości opłat oraz kosztów, o których mowa w art. 130a ust. 6. Opłata powinna odzwierciedlać rzeczywiste koszty, jakie powiat ponosi w związku przechowywaniem pojazdu, usuwaniem pojazdu z drogi oraz koniecznością zapewnienia sprawności tego ostatniego działania. Dążenie do wyrównania, bądź zminimalizowania strat z powodu nieuiszczania opłat przez niektórych właścicieli pojazdów, nie uzasadnia ustalania wyższych opłat, niż wynagrodzenie firm, świadczących usługi na rzecz powiatu. W istocie bowiem oznaczałoby to bezpodstawne obciążenie takimi opłatami osób, które uiszczą należne koszty.

Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 14 lutego 2019 r., sygn. akt: II SA/Rz 1424/18