Rację ma Sad I instancji, że kwestia uregulowanej w art. 100 pkt. 3 kodeksu wykroczeń odpowiedzialności karnej za uszkadzanie rowów, skarp nasypów lub wykopów albo samowolne rozkopywane drogi publicznej, nie mieści się w granicach sprawy rozpatrywanej przez sąd administracyjny na skutek wniesienia skargi na decyzję o nałożeniu kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego na podstawie art. 40 ust. 12 pkt. 1 ustawy o drogach publicznych. 

Odpowiedzialność karna ma bowiem charakter autonomiczny - zarówno pod względem materialnoprawnym, jak i proceduralnym. Ocena przesłanek osobistej i subiektywnej odpowiedzialności karnej może być przedmiotem odrębnego postępowania i oceny właściwych organów - policji, prokuratury oraz sądów powszechnych. Ocenie organów administracji, a następnie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego orzekającego w I instancji podlegały natomiast wyłącznie przesłanki obiektywnej odpowiedzialności administracyjnej za wystąpienie stanu niezgodnego z prawem polegającego na naruszeniu zakazu prowadzenia robót w pasie drogowym bez zezwolenia zarządcy drogi. Jak wskazano, prawidłowość ustaleń faktycznych co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia tej sprawy nie została skutecznie zakwestionowana. W ocenie NSA, nieusprawiedliwiony był również zarzut dotyczący błędnej wykładni art. 40 ust. 12 pkt. 1 ustawy o drogach publicznych.

Na marginesie zaznaczyć trzeba, że zarzut naruszenia prawa materialnego w zakresie art. 40 ust. 13 ustawy o drogach publicznych określającego termin uiszczenia opłaty za zajęcie pasa drogowego oraz kary, o której mowa w art. 40 ust. 12 tej ustawy okazał się całkowicie niezrozumiały. Wobec braku wyjaśnienia w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, w czym właściwie strona skarżąca kasacyjnie upatruje naruszenia powołanego przepisu przez Sąd I instancji, nie było możliwe dokonanie merytorycznej oceny w tym zakresie.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 października 2018 r., II GSK 1226/18

Źródło: CBOSA