Za koszty związane z dyspozycją usunięcia pojazdu (art. 130a ust. 2a ustawy Prawo o ruchu drogowym), nie mogą być uznane koszty powstałe po odwołaniu dyspozycji odholowania pojazdu, ponieważ wówczas przestaje istnieć związek pomiędzy wydaniem dyspozycji usunięcia pojazdu, a przejazdem pojazdu holowniczego. Wyrok WSA w Warszawie z 1 sierpnia 2018 r. sygn. VII SA/Wa 2622/17. Wyrok jest nieprawomocny.

Sąd w uzasadnieniu wyroku wskazał, że sekwencja zdarzeń związanych z tą sprawą wskazuje, że pojazd holowniczy wyruszył w celu wykonania dyspozycji odholowania pojazdu po jednej minucie od odwołania przez strażnika miejskiego tej dyspozycji i przejechał około 1 kilometr. Jeżeli więc nawet pojazd holowniczy pokonał pewną odległość w celu wykonania zlecenia holowania, ale nastąpiło to już po odwołaniu zlecenia, to zdaniem Sądu, tych kosztów nie można zarachować na poczet kierowcy pojazdu, który miał być usunięty. Te koszty zostały bowiem spowodowane spóźnioną reakcją firmy holującej na odwołanie dyspozycji usunięcia pojazdu. Przepis art. 130a ust. 2a ustawy stanowi co prawda, o obciążeniu kierowcy pojazdu kosztami spowodowanymi wydaniem dyspozycji usunięcia pojazdu. Niemniej jednak za źródła tych kosztów mogą być uznane jedynie działania podjęte w czasie, w którym ta dyspozycja była aktualna. Nie chodzi tu bowiem o koszty związane wyłącznie z wydaniem dyspozycji usunięcia pojazdu lecz koszty rzeczywiście poniesione w celu wykonania tej dyspozycji. Prowadzi to do wniosku, że za koszty związane z dyspozycją usunięcia pojazdu (art. 130a ust. 2a ustawy Prawo o ruchu drogowym), nie mogą być uznane koszty powstałe po odwołaniu dyspozycji odholowania pojazdu, ponieważ wówczas przestaje istnieć związek pomiędzy wydaniem dyspozycji usunięcia pojazdu, a przejazdem pojazdu holowniczego.

Źródło: CBOSA