Jedną z podstawowych różnic między drogą publiczną a drogą wewnętrzną stanowi stosunkowo wąski krąg podmiotów uprawnionych do korzystania z drogi wewnętrznej. To zawężenie wynika z założenia, że drogi wewnętrzne nie stanowią przedmiotu prawa powszechnego korzystania.

Korzystanie z nich podlega regulacji prawa cywilnego, w tym przepisom o ochronie prawa własności i w stosunkowo niewielkim zakresie odnoszą się do nich przepisy u.d.p. oraz przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym. Żadne przepisy prawa publicznego nie określają wymogów co do standardu dróg wewnętrznych.

Standard ich utrzymania zależy od potrzeb, ale i od środków budżetowych, którymi dysponuje gmina na te i inne potrzeby mieszczące się w zakresie jej działania. Ani art. 7 ust. 2 u.s.g., ani art. 8 ust. 2 i 3, ani art. 20 pkt 2, 3, 4 i 11 u.d.p. nie kreują obowiązku burmistrza do wydania aktu w przedmiocie wykonania czynności utrzymania drogi wewnętrznej. Jak słusznie wskazały organy nie ma przepisu prawa materialnego, który obligował by burmistrza, jako organu wykonawczego gminy, do podjęcia aktu prawotwórczego, czy jakiegokolwiek innego aktu administracyjnego nakazującego określonym podmiotom sposób korzystania z przedmiotowej drogi.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 19 maja 2017 r. III SA/Kr 253/17

Źródło: CBOSA