Odwołanie się przy dekodowaniu normy wynikającej z art. 1 ustawy z 2018 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności tych gruntów do definicji legalnej odnośnego pojęcia zamieszczonej w Prawie budowlanym jest w pełni uzasadnione i stanowi element prawidłowo przeprowadzonej wykładni systemowej – brzmi teza wyroku WSA w Krakowie z dnia 24 marca 2020 r., sygn.akt: II SA/Kr 179/20.
Zgodnie z art. 1 ww. ustawy z dniem 1 stycznia 2019 r. prawo użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe przekształca się w prawo własności tych gruntów (ust. 1). Przez grunty zabudowane na cele mieszkaniowe należy rozumieć nieruchomości zabudowane wyłącznie budynkami:
- mieszkalnymi jednorodzinnymi lub
- mieszkalnymi wielorodzinnymi, w których co najmniej połowę liczby lokali stanowią lokale mieszkalne, lub
- o których mowa w pkt 1 lub 2, wraz z budynkami gospodarczymi, garażami, innymi obiektami budowlanymi lub urządzeniami budowlanymi, umożliwiającymi prawidłowe i racjonalne korzystanie z budynków mieszkalnych (ust.2).
Istotą sporu w niniejszej sprawie było, czy nieruchomość można uznać za zabudowaną wyłącznie budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym, albo też - inaczej rzecz ujmując - czy budynek pełniący zarazem funkcję mieszkalną i funkcję usługową jest nadal budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym. Wobec braku autonomicznej definicji budynku mieszkalnego jednorodzinnego w ustawie organy obu instancji odwołały się do definicji zamieszczonej w art. 3 pkt 2a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowalne, w myśl której budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym jest budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku. Przedmiotowy budynek nie odpowiada tej definicji, bowiem jego część użytkowa przekracza owo 30% powierzchni całkowitej. Zdaniem Sądu, odwołanie się przy dekodowaniu normy wynikającej z art. 1 ustawy do definicji legalnej odnośnego pojęcia zamieszczonej w prawie budowlanym jest w pełni uzasadnione i stanowi element prawidłowo przeprowadzonej wykładni systemowej.
