Przepis art. 29a ustawy o drogach publicznych ma na celu wyeliminowanie lub w znacznym stopniu ograniczenie dużej liczby samowoli z zakresu budowy i przebudowy zjazdów na drogi publiczne, które stwarzają poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Wyróżnia się trzy rodzaje naruszeń powodujących powstanie tej odpowiedzialności:
- wybudowanie lub przebudowanie zjazdu bez zezwolenia zarządcy drogi
- wybudowanie lub przebudowanie zjazdu o parametrach innych niż określone w zezwoleniu zarządcy
- użytkowanie zjazdu po terminie określonym w zezwoleniu zarządcy drogi.
Odpowiedzialność za powyższe naruszenia powstaje z chwilą ich popełnienia i nie ma tutaj znaczenia kwestia winy.
Sankcją jest kara pieniężna nakładana w drodze decyzji administracyjnej. Wysokość kary nie została określona wprost poprzez podanie konkretnej kwoty, lecz jest ustalana jako dziesięciokrotność opłaty za zajęcie pasa drogowego, o której mowa w art. 40 ust. 4 ustawy o drogach publicznych. Opłata ta stanowi iloczyn liczby metrów kwadratowych zajętej powierzchni pasa drogowego, stawki opłaty za zajęcie 1 m2 pasa drogowego i liczby dni zajmowania pasa drogowego, przy czym zajęcie pasa drogowego przez okres krótszy niż 24 godziny jest traktowane jak zajęcie pasa drogowego przez 1 dzień (art. 40 ust. 4).
Organem właściwym do wydania decyzji o nałożeniu kary pieniężnej jest zarządca drogi. Ponieważ sprawa o nałożenie kary pieniężnej jest załatwiana w drodze decyzji administracyjnej, to do postępowania w tej sprawie należy odpowiednio stosować przepisy kodeksu postępowania administracyjnego. Z powyższego wynika, że od decyzji zarządcy drogi, którym jest jednostka samorządu terytorialnego o nałożeniu kary pieniężnej przysługuje odwołanie do SKO lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy do Generalnego Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad.
Termin płatności kary pieniężnej wynosi 14 dni od dnia, w którym decyzja ustalająca jej wysokość stała się ostateczna, w rozumieniu art. 16 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego.