Interesujące rozważania na temat tego, kiedy należy stwierdzać nieważność uchwały w sprawie przyjęcia planu miejscowego w całości, a kiedy w części, poczynił ostatnio Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim.

Zdaniem Sądu interpretacja art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym prowadzi do wniosku, że stwierdzenie nieważności całej uchwały powinno nastąpić wtedy, gdy naruszenia odnoszą się do całej uchwały lub przeważającej jej części. Jeśli natomiast naruszenia dotyczą tylko części ustaleń planu lub znikomej części, to wystarczające jest wyeliminowanie z obrotu prawnego tylko tej części, o ile pozostała niewadliwa część może funkcjonować samodzielnie w obrocie.

Jak zauważył WSA stanowisko takie, niewątpliwe pragmatyczne, uwzględniające koszty procedury planistycznej, a przede wszystkim skutki obowiązywania i stosowania niewadliwej części planu, zaczyna dominować w najnowszym orzecznictwie (por. wyroki NSA z 22 stycznia 2013 r., II OSK 2329/12; 7 marca 2014 r., II OSK 207/14; 25 czerwca 2015 r., II OSK 115/15 oraz wyroki WSA we Wrocławiu z dnia 5 października 2017 r., II SA/Wr 471/17; WSA w Opolu z dnia 4 kwietnia 2017 r, II SA/Op 118/17).

Ostatecznie Sąd uznał, że zachodziły podstawy do stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały częściowo – w odniesieniu do konkretnych terenów. Stanowiły one bowiem jedynie ok. 3% terenów objętych planem i ich wyeliminowanie zdaniem Sądu nie ma wpływu na obowiązywanie i stosowanie zaskarżonej uchwały w pozostałym zakresie.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 22 sierpnia 2019 r., II SA/Go 393/19

Źródło: CBOSA