Realizacja postanowień miejscowego planu w procesie inwestycyjnym stanowi z jednej strony obowiązek dla inwestora, z drugiej daje gwarancję zrealizowania każdego zamierzenia, które jest zgodne z planem. Stanowi również gwarancję dla właścicieli innych nieruchomości objętych planem, że nie powstanie zabudowa niezgodna z tym planem, a tylko taka, na którą społeczność lokalna wyraziła zgodę w procedurze uchwalania planu miejscowego. Naruszenie więc powyższych zasad godzi w istotne wartości prawne i społeczne, nie może być zatem ignorowane ani przez organy, ani przez inwestorów. Wyrok  NSA z 4 lipca 2018 r. sygn. II OSK 1944/16.

W rozpoznawanej sprawie działka inwestycyjna zlokalizowana była na obszarze oznaczonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego symbolem 46fUR. W myśl miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, dla terenu oznaczonego symbolem 46tUR ustalono przeznaczenie pod rzemiosło oraz pod mieszkalnictwo towarzyszące usługom. Tymczasem jak wynikało z rozwiązań przewidzianych w projekcie budowlanym, przedmiotem spornego przedsięwzięcia był budynek biurowy przeznaczony do pracy obsługi klientów przewidzianego w tym projekcie komisu samochodowego. Sąd odwołując się do przepisów ustawy o rzemiośle wskazał, że do rzemiosła nie zalicza się działalności: handlowej, gastronomicznej, transportowej, usług hotelarskich, usług świadczonych w wykonywaniu wolnych zawodów, usług leczniczych oraz działalności wytwórczej i usługowej artystów plastyków i fotografików. Skoro na działce inwestycyjnej, w wyniku realizacji spornego przedsięwzięcia, prosperować miał komis samochodowy, tj. działalność handlowa to sąd stwierdził, że nie będzie to wykonywanie rzemiosła. Tym bardziej projektowana inwestycja nie stanowiła zabudowy mieszkalnej towarzyszącej usługom.

Źródło: CBOSA