Ocenę zgodności inwestycji z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego należy poprzedzić ogólnym stwierdzeniem co do tego, że omawiana zgodność nie oznacza dosłowną zgodność polegającą na przepisaniu ustaleń planu do projektu architektoniczno-budowlanego. Pojęcie "zgodności" w ujęciu art. 35 ust. 1 pkt 1 tego prawa oznacza brak sprzeczności pomiędzy postanowieniami planu a przedstawionym do zatwierdzenia projektem. Wskazuje się także, że organ administracji architektoniczno-budowlanej nie może odmówić udzielenia pozwolenia na budowę z uwagi na brak precyzji i jednoznaczności ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zadaniem organów stosujących prawo jest bowiem wydanie rozstrzygnięcia w sprawie i nie mogą się one od tego uchylić pod pozorem niejasności czy niekompletności regulacji.

Dodatkowo należy zwrócić uwagę na podstawową zasadę prawa budowlanego wyrażoną w art. 4 ustawy, zgodnie z którą każdy, komu przysługuje prawo dysponowania gruntem na cele budowlane ma prawo zabudowy nieruchomości gruntowej, pod warunkiem zgodności zamierzenia budowlanego z przepisami. Zasada ta ma zapewnić inwestorowi realizację jego inwestycji i zapobiegać poszukiwaniu w formalistycznie rozumianych przepisach przeszkód w tym zakresie.

Wyrok NSA z dnia 25 stycznia 2019 r., sygn. akt: II OSK 539/17