Decyzja kasacyjna, czyli decyzja wydana na podstawie przepisu art. 138 § 2 k.p.a, jest rozstrzygnięciem formalnym, które powoduje, że wskutek uchylenia decyzji organu pierwszej instancji, sprawa wraca do merytorycznego rozpatrzenia przez ten organ. Dlatego też sąd administracyjny kontrolując decyzję wydaną na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. nie może odnosić się do meritum sprawy. Obowiązkiem sądu kontrolującego decyzję o charakterze kasacyjnym jest jedynie analiza przyczyn, dla których organ odwoławczy uznał za konieczne skorzystanie z możliwości przewidzianej w art. 138 § 2 k.p.a.

Przepis art. 124 ust. 1 u.g.n. kieruje wobec organu dyspozycję precyzyjnego określenia podmiotu któremu udziela się zezwolenia, rodzaju zamierzonej inwestycji i obszaru nieruchomości na którym nastąpić ma ograniczenie prawa własności w którym mieści się terytorialny zakres zajęcia. Dla rozstrzygnięcia w tak zakreślonym przedmiocie, organ zobowiązany jest wyjaśnić i zbadać wszystkie istotne okoliczności faktyczne, w tym także elementy inwestycji rzutujące na obszar zajęcia. Skoro decyzja ta ma stanowić tytuł prawny do zajęcia nieruchomości, to musi obejmować obszar niezbędny do wykonania całości prac. Brak dokładnego określenia w decyzji części nieruchomości ograniczonych w korzystaniu i ich usytuowania względem granic działki, uniemożliwia wykonanie udzielonego zezwolenia i ujawnienie go w księdze wieczystej.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 9 lutego 2018 r. II SA/Wr 11/18

Źródło: CBOSA