W przypadku uchwały w przedmiocie planu zagospodarowania przestrzennego uwzględnienie skargi następuje, gdy naruszenie przepisów przekroczy granice tzw. władztwa planistycznego (Wyrok WSA w Białymstoku z 10 listopada 2016 r., II SA/Bk 560/16).

Władztwo planistyczne jest prawem gminy do samodzielnego i zgodnego z interesem publicznym kształtowania polityki przestrzennej.

W zakres władztwa planistycznego wchodzi, z mocy art. 6 ust. 1 ustawy planistycznej, ustalenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego sposobu wykonywania prawa własności nieruchomości.

Koncepcja władztwa planistycznego oznacza, że w niektórych przypadkach ustalenia planu mogą ingerować w interesy prywatne podmiotów, w sposób odbierany przez nich jako niekorzystny, natomiast nie musi z tym być powiązane przekroczenie granic władztwa planistycznego.

W sytuacji gdy dochodzi do nadużycia tych granic (gdy w sposób nieuzasadniony przedkładany jest interes publiczny nad prywatnym wynikającym np. z prawa własności), ustalenia planu podlegają eliminacji z obrotu prawnego.

Inaczej rzecz ujmując, samodzielność gminy i możliwość ingerencji w prawa prywatne powinna odbywać się w granicach określonych prawem. Choć nie zawsze musi być zgodna z oczekiwaniami indywidualnych podmiotów, to nie powinna prowadzić do arbitralnego zarządzania prawem tych podmiotów. Korzystanie z władztwa planistycznego nie może następować z przekroczeniem granic porządku prawnego, co wbrew prawu nastąpiło w sprawie niniejszej.

Źródło: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/E0CB805DA8, nieprawomocny